Γιαυτό αφου κολυμπήσαμε λίγο ακόμα μέρχι το χωριό Οίτη και ...φρεσκαριστήκαμε στην βρύση, αποφασίσαμε να αφήσουμε την υπόλοιπη διαδρομή στην ησυχία της. Αφού φάγαμε και δροσιστήκαμε στην φιλόξενη ταβέρνα γυρίσαμε με τα αυτιά...λίγο πεσμένα στήν τερατούπολη.
Η ομάδα ξεκουράζεται λίγο πρίν το τελευταίο κομμάτι προς την Οίτη. Το ηθικό κάθετα πεσμένο, καταλαβαίνουμε ότι
έχουμε κάνει μόνο την μισή διαδρομή και είμαστε εκτός ωραρίου. Το μονοπάτι προς Παύλιανη μας φαίνεται πιά ακατόρθωτο κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Η ανηφόρα και οι λάσπες δυσκολεύουν. Τα λούκια γίνονται πηγάδια και ο μόνος δρόμος είναι να αναρριχηθούμε όπου
υπήρχε χώρος ανάμεσα στα δέντρα και στους θάμνους. Μαρτύριο σκέτο. Μέ μεγάλη δυσκολία ξεπερνάμε τις ανηφόρες.
Ανηφορίζοντας κάτω από από την σιδηροδρομική γέφυρα του Σκαμνού τα πράγματα σκουραίνουν. Ερχονται οι πρώτες
χύμες στην λάσπη. Πρώτη στάση για ξεκούραση. Ακόμη είμαστε σχετικά ξεκούραστοι, αισιόδοξοι και ...καθαρούληδες!!
Μέχρι την δεύτερη λίμνη, κάτω από το καταφύγιο όλα πάνε καλά. Κούκλοι, περήφανοι και...καθαρούληδες.
Ανεβήκαμε μέχρι την πρώτη λιμνούλα στο Καλλίδρομο με λίγο χιόνι και αρκετή λάσπη
Στήν Μενδενίτσα ήπιαμε ένα
τσιπουράκι για το κρύο
Μέχρι Τιθορέα και μετά Μενδενίτσα η μόνη δυσκολία ήταν το κρύο.
Το σχέδιο ήταν απλό και το χρονοδιάγραμμα σφιχτό. Να ξεκινήσουμε 7.00 το πρωί και να διασχίσουμε το Καλλίδρομο μετά να περάσουμε το Σκαμνό, νά φτάσουμε στο χωριό Οίτη, να περάσουμε την εντουράδικη διαδρομή μέσα από το φαράγγι μέχρι την Παύλιανη. Χα χα χα χα!! Α ναι και να πάρουμε την επιστροφή γιά Αθήνα πρίν τις 3.00 μμ. Καλά!!!
200 Km και βάλε, μέ εντουροδιαδρομές, μέσα σε 8 ώρες. Μας βρίσκετε κούκλους??
