kapsitsa2010

Διάσχιση ποταμού. Το ποτάμι είχε μεγάλες και γλυστερές πέτρες, ικανές να σου αλλάξουν απότομα τη θέση του μπροστινού τροχού και η ποσότητα του νερού ήταν τέτοια που δεν τις έβλεπες. Με λίγα λόγια φόβιζε (εμένα τουλάχιστον). Πρώτος πέρασε ο Ανδρέας, αισθανόμενος ίσως ευθύνη για την διαδρομή ή την φιλική υποχρέωση του καλύτερου οδηγού (μάλλον ήταν). Μετά το πρώτο αναγνωριστικό πέρασμα, ακολουθήσαμε και οι υπόλοιποι, αποδεικνύοντας ότι το enduro είναι ανδρικό σπορ.

Είπαμε να τσιμπήσουμε κάτι γιατί το βράδυ δεν ξέραμε πως θά ‘ναι η κατάσταση. Μαζί με τα χθεσινοβραδινά έφαγα τόσα λουκάνικα που δεν τρώω σ’ ένα χρόνο. Μ’ έπιασε άγχος κι όταν γύρισα στην Αθήνα έκανα έλεγχο χοληστερίνης και τριγλυκεριδίων.

Το βράδυ άναψε γλέντι με ζωντανή μουσική από τέσσερα ένχορδα.
Κάποια στιγμή έγινε μια ιδιαίτερη αφιέρωση στην μνήμη του Μάνου. (video)
Υπήρξαν παράπονα από πολλούς για τους δασικούς χωριάτες. Εμένα πάντως, τρώγοντας, πίνοντας και χορεύοντας επί ένα πεντάωρο, μια χαρά μου φάνηκαν όλα, και το σπιτάκι ήταν ανώτερο των προσδοκιών μου.

Στον Αθανάσιο Διάκο φαίνεται να είχαν την εαρινή τους σύναξη τα τζιπ της Αθήνας. Η πλατεία ήταν γεμάτη τραπεζοκαθίσματα. κι ο κόσμος πολύς παντού. Ηθικά, μας ήταν αδύνατον να τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας μέσα σε μια τέτοια ατμόσφαιρα, οπότε φεύγουμε για ταβερνάκι στην Συκιά, με θέα την Γκιώνα.
Η θέα της Γκιώνας φτάνοντας στην Συκιά.

Η ζέστη είναι αρκετή αλλά όχι ενοχλητική, το χώμα όμως είναι τελείως στεγνό και σηκώνεται σκόνη. Σκέφτομαι ότι είναι ίσως η τελευταία εκδρομή της σεζόν.

Ένας νέος τύπος βίλλας αρχίζει να εμφανίζεται στα ελληνικά δάση την εποχή της κρίσης.

Το Σάββατο το πρωί αφήνουμε το σπίτι και πάμε για καφέ στην πλατεία του χωριού. Ο Κορομπίλης απογοητευμένος απ’ την μηχανή του, απ’ τα λάστιχά του και απ’ τις βαλίτσες του αποφασίζει να μην ακολουθήσει, αλλά να πάει στην Καψίτσα όσο γίνεται από άσφαλτο. Οι υπόλοιποι πάμε προς Αρτοτίνα από χώμα κι από κει προς Αθανάσιο Διάκο, διασχίζοντας τα Βαρδούσια.

Είναι Πρωτομαγιά και η Άνοιξη βρίσκεται στο αποκορύφωμά της.

Τελευταίος προορισμός της ημέρας είναι το σπίτι του Ανδρέα στους Πενταγιούς. Το σπίτι είναι σύγχρονο, με όλες τις ανέσεις, πολλά δωμάτια που περιορίζουν την χορωδιακή κατάσταση του ύπνου και η φιλοξενία του Ανδρέα σε κάνει να νοιώθεις πιο άνετα απ’ το δικό σου σπίτι.

Και τώρα που φτάσαμε στο τέλος της ημέρας ας παραθέσουμε και κάποια στοιχεία ανθρωπογεωγραφίας για την περιοχή: Η ληστεία, που κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας αποτελεί πηγή τροφοδότησης θεμάτων δημοτικών τραγουδιών καθώς και παράγοντα διατήρησης της εθνικής μας συνείδησης, είναι γνωστό ότι συνεχίζει να υπάρχει και μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους με διαφορετικά αποδιδόμενη ιστορική ερμηνεία. Γνωστότερο παράδειγμα είναι ο λήσταρχος Νταβέλης που είχε τα λημέρια του στον Παρνασσό και εξοντώθηκε από τις δυνάμεις της χωροφυλακής επί Όθωνα. Αυτό όμως που ίσως δεν είναι γνωστό είναι ότι το φαινόμενο διατηρείται στην περιοχή της Γκιώνας και των Βαρδουσίων (ίσως και σε άλλα μέρη της Ελλάδας) έως τον εμφύλιο. Η βιβλιογραφία στο θέμα αυτό είναι περιορισμένη. Όποιος ενδιαφέρεται περαιτέρω ας αποτανθεί στον μελετητή Α. Τερλή ο οποίος κρατάει ζωντανή την ιστορική μνήμη.

Η περιοχή έχει πάντως πολλούς δρόμους και φτάσαμε στο Κροκύλι λίγο πριν βραδυάσει, για να ξεσκιστούμε στο φαϊ τηρώντας το έθιμο αυτών των εκδρομών. Φεύγοντας απ’ την ταβέρνα ζήτησα και την απόδειξη. Ο τύπος έκανε μιαν ώρα να την κόψει, αφού πρώτα χάλασε την μισή ταινία μέχρι να μάθει πώς λειτουργεί η ταμειακή.

Η κατεύθυνση τώρα είναι προς Κροκύλι για βραδυνό. Σε κάποιο σημείο οι κατολισθήσεις έχουν φράξει τον δρόμο. Ξεκίνησε ο Λάμπρος να πάει να δει πώς είναι η κατάσταση παρακάτω, αν αξίζει δηλαδεί να μετακινήσουμε τις πέτρες ή αν παρακάτω τα πράγματα είναι χειρότερα. Εν τω μεταξύ όμως είδαμε ότι στην απέναντι πλαγιά ο δρόμος έχει φύγει τελείως.

Ο δρόμος σε κάποια σημεία έχει κλειστές στροφές με μεγάλη κλίση και σάρα. Tip of the day: σ’ αυτές τις περιπτώσεις, αν δεν οδηγείτε XT adventure, πρέπει να κάνετε χρήση του πίσω φρένου. Έτσι, και δεν επιβραδύνει η μηχανή, και θα σας διπλώσει και θά ‘ρθει η πίσω ρόδα μπρος, οπότε η αδρεναλίνη εκτοξεύεται στα ύψη χωρίς άλλη προσπάθεια. Επίσης η συγκίνηση κρατάει περισσότερο, διότι επανέρχονται επίμονα οι εικόνες στην μνήμη το βράδυ που θα προσπαθείτε να κοιμηθείτε. Μετά το βενζινάδικο συνεχίσαμε από χώμα στην περιοχή νοτιοδυτικά της λίμνης του Μόρνου.

Επόμενη στάση ήταν στην πλατεία της μονής Οσίου Λουκά. Διαισθανόμουν ότι υπήρχε μια δυσπιστία γι’ αυτό το μέρος, αλλά ευτυχώς το μαγαζάκι που πουλάει παναγίτσες και σουβενίρ έχει και μπύρες, οπότε διαλύθηκαν οι όποιες αμφιβολίες. Τελικά βρέθηκαν και άλλα ενδιαφέροντα. Υπάρχουν μάλιστα τεκμήρια ότι κάποιοι μπήκαν με συνομωτικό ύφος και μέσα στο μοναστήρι.

Ξεκινήσαμε λοιπόν επτά μονοκάβαλες μηχανές και στην πρώτη στάση ανάγκης έξω απ’ τον Αλίαρτο ήρθε και η Ειρήνη, εντυπωσιακά συνεπής στην ώρα της.

Συνεχίσαμε μέσω Ελικώνα, όλο άσφαλτο, σύμφωνα με πρόταση του Λευτέρη. Η διαδρομή από Αγ. Άννα μέχρι Κυριάκι αξίζει πραγματικά την παράκαμψη.

Την Πρωτομαγιά έγινε η ανακοινωμένη εκδρομή στο δασικό χωριό στην Καψίτσα. Η εκδρομή δεν οργανώθηκε από τον ΣΥΜΟΦΕ, αλλά την σχεδίαζε ο Μάνος για όλες τις λέσχες που στεγάζονται στον χώρο του ΣΥΜΟΦΕ, καθώς και για το moto.gr. Η συμμετοχή σ’ αυτήν είχε κι έναν χαρακτήρα μνημόσυνου. Για κάποιους όμως που είτε είχαν ρεπό, είτε είναι άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι, η εκδρομή ξεκίνησε από την Παρασκευή το πρωί για Βαρδούσια – Ζήτω η κρίση! ΖΗΤΩΩΩ!